حادثه خبر نمی‌کند، بابا سالم به خانه برگرد، اول ایمنی بعد کار، اولین اشتباه آخرین اشتباه است، ایمنی ضامن سلامتی، یک لحظه غفلت، یک عمر پشیمانی و صدها جمله‌ی دیگر که به ما یادآوری می‌کند به هر قیمتی فعالیتی را انجام ندهیم.
هستند دلیرانی که در مواقع حادثه، درست زمانی که ما به دنبال راه فراریم، فارغ از اینکه لحظه‌ای بعد چه اتفاقی رخ می‌دهد به دل خطر می‌زنند؛ کارشان شب و روز نمی‌شناسد. در هر لحظه گوش به زنگ هستند. وقتی صدای آژیر به صدا در می‌آید، یعنی خطر، یعنی حادثه، یعنی درنگ جایز نیست. سوار بر خودروی شده و با تجهیزات کامل به محل اعزام می‌شوند. حادثه بزرگ و کوچک نزدشان معنا ندارد، از آتش‌سوزی مختصر تا انفجار و تخریب کامل.
دقت، سرعت، مهارت و انسانیت بخش عمده‌ای از شخصیت‌شان را شکل داده است. در هنگام مواجه با خطر جسور، باصلابت و در نجات مصدومان مهربان و خنده رو هستند. حرارت بر پوستشان اثر ندارد و شراره‌های آتش را نمی‌بینند. با هر سختی و مشقتی که شده باید آتش را مهار کنند.
پایان عملیات با چشمانی سرخ و صورتی سیاه شده از دود به ایستگاه برمی‌گردنند. با تمام خستگی، سرمست از غلبه بر آتش و نجات حادثه دیدگان، لبخندی بر لب دارند که در میان خرابی به جا مانده، همه را وادار به شاد شدن می‌کند.
سخن از مردانیست که با نام آتش‌نشان می‌شناسیم، دلیرانی که نجات جان انسان‌ها را وظیفه خود می‌دانند. ترس و دلهره را در خود کشته‌اند و جانشان را به جسارت و شهامت هدیه کردند.
فرشتگان نجاتی که چند لحظه دیر رسیدنشان ممکن است به گرفتن جان انسانی منجر شود. تلخی و شیرینی های بسیاری در ذهن دارند، از نجات و خلاص کردن از زیر آوار تا مهار آتش سرکش که همیشه گفته شده: فرمانبردار خوبیست اما فرمانده‌ای سرکش است.
هفتم مهر ماه روز بزرگداشت ایثارگرانی است که مواجه با خطر برایشان شیرینی مضاعف دارد، چرا که با شکست خطر، جان انسانی را حفظ می‌کنند.
هفتم مهرماه روز ایمنی و آتش‌نشانی بر ناجیان جان بر کف مبارک باد.